ЗІМА
Надышлі марозы,
Рэчкі закавалі,
Белыя бярозы
Шэранем убралі.
Замялі дарогі
Ветрыкі снягамі.
Лес, як дзед убогі
З доўгімі вусамі.
Апусціў галіны
І стаіць журботна,
Зрэдку верхавіны
Зашумяць маркотна.
Мяккая пярына
Вочы адбірае.
Белая раўніна —
Ні канца ні краю.
Пад пялёнкай белай
Травы і лісточкі.
Рэчка анямела,
Змоўклі ручаёчкі.
Амярцвелі лозы,
Чуць галлём хістаюць.
А ў палях марозы
Ды вятры гуляюць.
Я. Колас
СНЯЖЫНКІ
Закружыліся
Сняжынкі
Нізка-нізка
Над зямлёй.
Ціха лётаюць
Пушынкі
Незлічонай
Чарадой.
Быццам тыя
Матылёчкі,
Весяляцца
Нездарма —
Адамкнула
Ўсе замочкі
Ў небе ім
Сама зіма.
А. Дзеружынскі
ВЫПАЎ СНЕГ
Ішоў ён ціха, асцярожна,
Ніхто не чуў яго хады.
Нібы мастак, ён упрыгожыў
Бялюткай квеценню сады.
П. Прануза
да нас прыйшла здаля,
і стала белай-белаю
уся вакол зямля.
Такія гурбы выраслі:
як прывіды стаяць.
На двор мы санкі вынеслі —
давай гуртом гуляць.
У саначак бліскучыя,
як струны, палазы.
Не страшны нам траскучыя,
тугія маразы.
Мы хутка-хутка з горачкі
на саначках ляцім.
Не холадна ніколечкі —
нам весела усім.
В. Жуковіч
ПЕРШЫ СНЕГ
Першы снег, бялюткі снег!
Колькі ён прысыпаў стрэх,
І сцяжынак, і дарог,
На варотах нават лёг,
Двор старанна абяліў…
В. Жуковіч
РАЗМОВА СНЯЖЫНАК
Мы — вясёлыя пушынкі,
I сябруем мы з зімой.
Мы — сняжынкі-балерынкі,
Мы танцуем танец свой.
Ах, як хочацца нам болей
Пакружыцца над зямлёй!
Апускаемся паволі
I гамонім між сабой:
— Я саджуся на галінку.
— Я — на плот.
— А я — на дах.
— Апушчуся на сцяжынку.
— Сяду я на правадах.
Мы вясёлыя пушынкі,
Мы танцуем угары.
Мы — сняжынкі-балерынкі,
Танец наш — для вас, сябры!
Н. Галіноўская
МАРОЗ
на дрэвах карункі
зрабіў цудадзейны мастак.
Узоры для рання
стварыў ён дыханнем —
рукамі не здолееш так.
Мастак ад прыроды,
дыхнуў ён на воды —
масты і масточкі стварыў,
каткі і каточкі
скаваў ён за ночку
і дзецям усе падарыў.
В. Жуковіч
У ЗІМОВЫМ ЛЕСЕ
Снежна, снежна, снежна.
Сарокам няўежна,
А зайцам няўлежна —
Сонца іх не грэе,
Вецер не марозіць,
Аднаму мядзведзю
Цёпла у бярлозе.
У зімовым лесе
Іней, іней, іней
На сасонках сініх,
На старых асінах,
Ён сядае нават
Срэбнай павуцінай,
Калі лось задрэмле,
На рагах ласіных…
У зімовым лесе
Ціха, ціха, ціха,
Зрэдку мітуснецца
Ў голлі снегірыха,
Войкне, баючыся,
Што знячэўку спевам
Інею карункі
Ацярушыць дрэвам.
А. Лойка
ЗІМА
Было цёпла. У ваконца
Заглядала ясна сонца.
Аж, ні села і ні пала,
Зіма з снегам загуляла.
Усю нашую старонку
Спавівала, як у пялёнку.
Няма траўкі, няма кветак,
Пуста гэтак, глуха гэтак.
Сціхла рэчка, як забіта,
Пад шкляною лёду плітай;
Лес пашумам не гамоніць,
Птушак песнямі не звоніць.
Я. Купала
ЗІМОВЫ ВЕЧАР
Зоркі рэзва зіхацяць;
Дрэвы інеем убраны,
Зачарованы стаяць.
Па шырокаму абшару,
Неагляднаму кругом,
Плывуць цені лёгкай хмары
То паціху, то бягом.
Ўжо гуляе разам з імі
Вёрткі дзед — стары мароз
І ліе вакол вачыма
Міліёны іскраў-слёз.
Ц. Гартны
ПЕРШЫЯ СНЯЖЫНКІ
Лётаюць, сыплюцца
Зоркі-сняжынкі —
Белыя, лёгкія,
Быццам пушынкі.
Роўна так сцелюцца
У вёсцы і ў полі,
Круцяцца, кружацца
Ціха, паволі.
Лётаюць, сыплюцца
Снежныя зоркі…
Будзем на саначках
Ездзіць мы з горкі.
Я. Журба
ЗІМА
Ля вокнаў звіні,
Сінімі будуць
Марозныя дні.
Сіняе неба,
Сіні лясок,
Сіняй рачулкі
Даўгі паясок.
Сінічка, ты крыламі
Сінь расхіні
І сонцу чырвонаму
Ў вочы зірні!
Паружавее
Ракі паясок,
Павесялее
Сіні лясок.
Е. Лось